dypsografomania

,,Niech zawsze będzie noc "

Wszyscy poszli spać
Nareszcie…
Zdejmuję maskę.
Jestem…
Mogę być.
Mogę być nieodporny.

Gotowy na łzy.
Na drżenie serca.
Na wycie,
z zaciśniętymi zębami…

Wypuszczam wrażliwość
Z piersiowej klatki
Zaciągam się papierosem
I czekam…

Czekam, aż zacznie spacerować
po białym wybiegu,
jak natchniony więzień
przerażająco jasnej oczywistości


Niech zawsze będzie noc.

xxx

"Nie dogonię romantyków"

Nie dogonię romantyków
i ku słońcu
nie skieruję lęku,
by go nagim spalić.
Sił nie mam na to.
Lęk chowam pod księżycem...

Który to już czyściec
między piekielnym:- Być,
a niebiańskim:- Zwariować.

Sąd mój nieostateczny
między dniem, a dniem.
Rachunek sumienia
in blanco...

Chyba zasłużyłem na to niebo
wypracowane przez lata.
Na tę czeluść niebieskiej schizofrenii,
na instynkt ptasi,
na wzlot w nieoczywistość,
na nieszkodliwość,
na ból usprawiedliwiony,
na powrót w gniazdo...
Na werdykt do utraty zmysłów.

Nie dogonię romantyków
i ku słońcu
nie skieruję lęku,
by go nagim spalić...
Zwariuję.

xxx

Do autora –

Jan Kasprowicz w "Księdze ubogich" napisał: "...ołówek i pióro użyte na ukojenie siebie i innych" . Ty używasz pióra na ukojenie , tylko i wyłącznie, samego siebie. Jesteś poetą nat­chnionym wódą i jej konsekwencjami. Poezja od prozy różnić się powinna piękną formą. Twojej, natomiast, formie daleko do piękna, jak stąd do Ameryki. Ciężko ci będzie znaleźć odbiorców twojego jęku, bo to jęk torturowanej muzy. Ale, jak to ujął mistrz Jan Kochanowski "śpiewaj sobie a Muzom...". Pisz to koi.

Twój "alter ego"